Mijn eerste yogales

Voorbije dinsdag was het zover: tijd om iets te doen aan die goede voornemens. Tijd voor een nieuwe sport, een sport waarbij ik geen last meer zou hebben van blessures aan mijn knie, die ik wel had tijdens het lopen. Ik besloot om me in te schrijven voor de yogales bij mij in de buurt. Nu moet je weten dat ik niet in een grote stad woon, maar in een klein Vlaams boerendorpje. En toen ik op het internet een artikel over de plaatselijke yoga had gezien, werd mijn nieuwgierigheid aangesproken. Yoga, hier? Zouden daar veel mensen naartoe gaan? En wat zou dat zijn?

Ik had mijn leukste broek aangetrokken: een tight met een zebraprint. Jammer genoeg bleek al bij de binnenkomst in de zaal dat niet iedereen zich kleed zoals de hippe bloggers uit Londen. Ik voelde alle hoofden draaien naar mijn zebrabroek. 
Ik besloot om er mij bij neer te leggen en stapte naar de achterkant van de zaal. De zaal zat goed vol en ik merkte al snel dat ik niet de enige was met het roze yogamatje uit de Action.
Er ging een nieuwe wereld voor me open. En ik moet eerlijk zijn: ik vond het best wel een leuke wereld. Al heb ik nog een lange weg te gaan. Yoga mag er dan wel makkelijk uitzien, lenigheid is een vereiste. 'Die lenigheid komt nog wel' sprak de lerares de groep toe. Ik hoop het. Zeker toen we 'de kaars' mochten proberen. Dit wordt een makkie. Als klein kind las ik vaak in het yogaboek van mijn oma. 'De kaars' was toen mijn favoriet omdat ze helemaal niet zo moeilijk was. Tot wanneer ik het probeerde, ik ben helemaal niet meer zo lenig als 15 jaar geleden. 

Maar, ik verlies de moed niet. Ik vind het leuk om te doen. En weet je, enkele jaren geleden dacht ik dat ik nooit 5 km zou kunnen lopen. En ook al heb ik last gehad van blessures, ik deed het toch maar. Waarom zou ik dan geen yoga kunnen doen?
Al doe ik bij de volgende les toch maar een neutrale broek aan.

Bron afbeeldingen Tumblr