Ik stop met bloggen.

Weken en maanden heb ik dit bericht in mijn gedachten keer op keer geschreven.
Ik stop met bloggen. Bij deze is het dan ook definitief en kan ik niet meer terug.
Lezers die ook mijn Instagram volgen, zagen het misschien al even aankomen.

Toen ik 15 jaar oud was, begon ik met een blog op het wereldwijde web. Ongeveer vijf jaar later ontstond "Cuisine Céline", iets waar ik momenteel nog steeds enorm fier op ben.
Mijn blog heeft me enorm veel kansen geboden waaronder een geweldige cruise als hoogtepunt.
Ik heb enorm veel lieve, gepassioneerde collega's leren kennen en heb heel wat leuke evenementen mogen meemaken. Hier ben ik enorm dankbaar voor.
Maar waar ik het meest dankbaar voor ben, zijn jullie. Jullie, mijn lezers die al jaren mijn avonturen volgen. Zonder jou zou ik het nooit zo lang hebben volgehouden. Jullie mailtjes en reacties waren dé reden waarom ik bleef verder bloggen.

Na al die jaren zijn ik en de blogwereld echter enorm veranderd. En dat is de hoofdreden waarom ik er mee stop. Ik voel me niet meer thuis in de blogwereld.
Vroeger volgde ik met enorm veel plezier de blogwereld en schreef ik met erg veel plezier elke week enkele berichten. Het was een eerlijke, open wereld waar iedereen zijn/haar mening kwijt kon.
De voorbije jaren heeft de reclamewereld echter de blogwereld ontdekt. Erg leuk voor wie een centje wil bijverdienen met het bloggen of voor wie er zijn/haar voltijdse job wil van maken.
Maar niet voor mij. Het wringt.
Alle dagen zit mijn mailbox vol met berichten van bedrijven die willen samenwerken. Bloggers hebben veel invloed. Dat is nu eenmaal zo. Als Teske De Schepper een nieuwe jas koopt en ik zie die wat later hangen in de winkel, is de kans nu eenmaal erg groot dat ik die zal kopen.
De reclamewereld neemt zo stilaan de blogwereld over. Bijna alle blogberichten die ik de voorbije tijd las, gingen over producten die werden opgestuurd. En ik vraag me af hoeveel eerlijkheid er nog is overgebleven in de blogwereld.

Mijn hobby voelt meer en meer aan als een verplichte job waar ik niets mee verdien.
Als ik op elke uitnodiging zou ingaan, dan zou ik elke week naar minstens 2 evenementen moeten gaan van de reclamewereld die bloggers probeert te overtuigen om -meestal gratis- reclame te maken voor hun product. En akkoord, ik kan de beslissing maken om op geen enkele uitnodiging in te gaan en over niets te schrijven van wat me werd opgestuurd. Maar het gaat niet. Ik voel me gewoon niet meer thuis in het wereldje.

Bovendien staat er in mijn persoonlijke leven enorm veel spannends te gebeuren. Dingen waar ik wil van genieten, zonder het idee te hebben dat ik er ook nog over moet bloggen.
Het online-wereldje verlaat ik nog niet. Daarvoor vind ik het delen veel te leuk.
Op Instagram zal je me nog steeds kunnen volgen. Beloofd!

Heel veel liefs,

Céline

Recept: bananenbrood

Eén van de zaken waar ik echt niet kon afblijven in Australië was het bananenbrood.
Nochtans ben ik geen grote fan van bananen. Zo kan ik bananen-ijs en bananen-yoghurt niet ruiken of proeven. Maar bananenbrood? Give me!

Ik dacht trouwens dat ik gezond bezig was met dat bananenbrood elke ochtend in Australië. Tot ik op 1 van de laatste dagen zag dat er ook room op de ingrediëntenlijst stond. Maar ik moet en ik zal een gezond én lekker recept vinden van bananenbrood! Wordt vervolgd...

Recept: Pad Thai

Eén van de heerlijke gerechten die ik leerde kennen in Australië was de Pad Thai.
Dat is een Thais gerecht met gefrituurde tofu en ei. Aangezien er heel wat personen naar Australië komen vanuit Thailand, zijn er heel wat Thaise restaurants te vinden in Australië.
Ik probeerde er mijn eigen versie van te maken. Heb je het graag wat pikanter? Voeg dan Sambal Oelek toe naar smaak. Heb je graag wat vlees? Voeg dan wat gebakken kip toe.

Soms moet je stoppen met dromen en het gewoon doen.

Ken je dat, die zomers waarvan je zegt 'Dit jaar ga ik zo heel veel doen!', maar je het uiteindelijk toch niet doet? Ik ken dat niet.
Als klein meisje droomde ik van het verre en ruige Australië. Dit jaar besloot ik om te stoppen met dromen en het gewoon te doen.

Onderweg naar de andere kant van de wereld

Lieve lezers,

Morgen vertrek ik naar Schiphol, om daar het vliegtuig te nemen naar het verre Australië.
Onder het motto 'soms moet je stoppen met dromen en het gewoon doen', boekte ik eindelijk mijn grote droom. Echt, eindelijk. Als klein meisje droomde ik er van om ooit een koala vast te houden. En als tienermeisje gingen er foto's omhoog van Ayers Rock op mijn slaapkamer (dat is eens iets anders dan Justin Bieber he?)
Ik kan niet beloven wanneer ik hier een update kan plaatsen, maar van zodra ik een computer en internet in mijn bereik heb, laat ik jullie hier graag weten hoe het daar in het verre Australië gaat. Beloofd!

Jullie kunnen me allemaal volgen op Facebook, Instagram en Snapchat.

Heel veel liefs van een Céline vol zenuwen.


Met dank aan Casey Neistat voor de inspiratie. En heel veel dank aan mijn vriend, die me mijn dromen laat naleven. Al ga ik hem wel een maandje heel hard missen.

Prachtig Kopenhagen

Voorbije week vertrok ik als Neckermannambassadeur naar het prachtige Kopenhagen. Ik neem jullie graag mee op deze reis. Ziehier, mijn verslag over Kopenhagen!

Hallo, hier ben ik weer!

Hallo, lieve lezers, It's been a long time, maar hier ben ik eindelijk terug! 
Zie je het al? Ik heb een nieuw kleedje aan. Hopelijk vinden jullie het allemaal wat mooi.
Ik vind het alvast enorm leuk om in dit nieuwe kleedje te zitten. 

Binnenkort mag je hier dan ook heel wat nieuwe recepten en artikels verwachten. 
Vergeet ook niet om mijn Facebookpagina en Snapchat in de gaten te houden, binnenkort vertrek ik namelijk naar het verre Australië én er komt een erg leuke winactie online. 

Heel veel liefs,

Céline